Dit filmpje is al van een hele tijd geleden, maar YouTube plezierde mij door het geluid volledig af te zetten, omdat ik eerst "singing in the rain" had gebruikt - copyright problems.
Maar nu heb ik er een minder bekend nummer op gezet.
Popjespret in het park!
zondag 22 november 2009
zondag 8 november 2009
Art Breaks
In de week van 19 tot 23 oktober was het Art Breaks in Muddum.
Art Breaks is een programma voor zakenmannen en -madammen die er eens tussenuit willen en een artistieke vakantie willen beleven. Ze verblijven dan een week in Praag en worden volledig volgestampt met kunst in alle vormen.
We hadden een groep van drie mensen - klein maar fijn. Volgens de organisator van het project is dit wel degelijk een abnormaal kleine groep, waarschijnlijk te wijten aan de crisis...
's Voormiddags kwamen ze dan naar Muddum en kregen ze workshops in vanalles: klei, modeltekenen, etsen, collage, schilderen en animatie. Dat laatste namen Petra en ik op ons. We mochten zelf kiezen hoe we de workshop wilden doen, maar het moest wel zeer professioneel lijken. Zonder schroom deed ik mij voor als een echte expert en praatte de oren van hun lijf over verschillende artiesten en technieken. Blijkbaar werkte het, want achteraf zeiden ze dat ze zeer veel geleerd hadden. Hoera voor de show!
Hier kan je het resultaat zien:
We werkten gewoon met een berg bloem op een zwart papier. Heel handig voor mensen die nog nooit iets met animatie gedaan hebben ervoor; zij speelden ermee als in de zandbak. Jammer is dat ze alledrie een apart verhaaltje wilden uitbeelden, zodat er niet echt een verhaal in het filmpje zit. Maar het belangrijkste is toch dat ze het plezant vonden, nietwaar!
Art Breaks is een programma voor zakenmannen en -madammen die er eens tussenuit willen en een artistieke vakantie willen beleven. Ze verblijven dan een week in Praag en worden volledig volgestampt met kunst in alle vormen.
We hadden een groep van drie mensen - klein maar fijn. Volgens de organisator van het project is dit wel degelijk een abnormaal kleine groep, waarschijnlijk te wijten aan de crisis...
's Voormiddags kwamen ze dan naar Muddum en kregen ze workshops in vanalles: klei, modeltekenen, etsen, collage, schilderen en animatie. Dat laatste namen Petra en ik op ons. We mochten zelf kiezen hoe we de workshop wilden doen, maar het moest wel zeer professioneel lijken. Zonder schroom deed ik mij voor als een echte expert en praatte de oren van hun lijf over verschillende artiesten en technieken. Blijkbaar werkte het, want achteraf zeiden ze dat ze zeer veel geleerd hadden. Hoera voor de show!
Hier kan je het resultaat zien:
We werkten gewoon met een berg bloem op een zwart papier. Heel handig voor mensen die nog nooit iets met animatie gedaan hebben ervoor; zij speelden ermee als in de zandbak. Jammer is dat ze alledrie een apart verhaaltje wilden uitbeelden, zodat er niet echt een verhaal in het filmpje zit. Maar het belangrijkste is toch dat ze het plezant vonden, nietwaar!
Tamjdem - Buddhist Center
Genegen publiek,
uw geduld wordt beloond. Met dan nog wel een hele reeks schrijfsels over mijn laatste avonturen. Laten we het in deze dan maar eens hebben over mijn weekenduitstapje naar het Buddhist Center in Vyhlídky, een dorpje dichtbij Ceske Budejovice, een van de grotere Tsjechische steden.
Het kader rond dit uitstapje is "Tamjdem", wat zoveel betekent als "naar ginder gaan we". Een Tamjdem (tam-ie-dem) is in feite een weekend dat georganiseerd wordt door DUHA, de organisatie waarvoor mijn flatmaatje Csilla werkt. Tijdens zo'n weekend wordt er een soort 'workcamp' gedaan in een bepaalde organisatie die hulp nodig heeft. Ze sturen dan een uitnodiging naar iedereen die ooit al eens is mee geweest of zich heeft opgegeven voor de mailinglist, met als resultaat een bonte mix van jongvolk van divers pluimage: EVS-vrijwilligers, studenten, Tsjechen, niet-Tsjechen, bon vanalles dus. Dat handjevol pluimage (ongeveer 15 mensen) engageert zich dan om een weekend lang die organisatie te gaan helpen. Het soort werk varieert van organisatie tot organisatie: een maand geleden was er een Tamjdem op een boerderij, daar hebben ze dan ook voornamelijk hout gehakt, fruit geplukt en confituur gemaakt. Maar het kan ook zoiets zijn als schilderen of iets meehelpen opbouwen. In ruil krijg je dan eten en slaapplaats, en soms ook een kijkje in de organisatie zelf.
Eigenlijk was mijn motivatie om mee te doen meer gebaseerd op het gebrek aan verwarming in ons huisje: na veel gesputter en lekkages begaf die het dan uiteindelijk toch nét een week voor de afspraak met de loodgieter. Zodus zat U Milacku (de naam van ons gezegend huisje hier in de Za Vodarnou, wat ongeveer wil zeggen "bij de sjoekes") een week zonder warm water en verwarming. Oplossing voor het gebrek aan warm water: douchen bij de buren - dat ging. Maar zo zonder verwarming zitten terwijl het buiten zachtjes aan onder-nul-allures begon aan te nemen, dat was ons sjoekeshartje iets te veel. Zodus ontvluchtten wij hier met zijn drieën de metropool om ons terug te trekken in Boeddha's hopelijk goed verwarmde hut...
Goed gezien, want de sun was serieus shining!
- om even terug te komen op het boilerverhaal: alles kwam dan toch nog in orde. De loodgieter kwam op de dag van de afspraak, maar was zo intelligent om enkel zijn gereedschap voor de verwarming mee te nemen. Nog een week langer douchen bij Bara dus. En toen kwam er plots, uit het niets, de loodgieter van onze dromen, gehuld in een gouden wolk van heiligheid en omringd door een engelenkoor, met in zijn armen een geheel nieuwe boiler. Hoera na de installatie: er was weer warm water! Dubbel hoera diezelfde dag: ook de internetverbinding tussen Bara's huis en het onze was eindelijk een feit!
Hoogmoed komt echter voor de val. In al ons gejubel merkten wij niet dat de temperatuur weer stilletjes daalde. O ja hoor, weer geen verwarming. Bijna berustend in het idee dat U Milacku nooit alles in één keer kan hebben, zetten wij ons knus dicht tegen elkaar. Maar hoera, dit keer kwamen David en Bara en zij draaiden gewoon een knopje om en o ja hoor: driewerf hoera, want op één dag waren wij de trotse bezitters van 1. Internet, 2. Warm water, en 3. verwarming!
Haleluja.
Terug naar het Boeddhistenverhaal.
Het boeddhistencentrum ginder bestaat sinds vijf jaar en was voordien een boerderij. Het hele gebouw moest dus opgeknapt en omgebouwd worden. Al die boeddhistenmensen werken daar dus al vijf jaar uit vrije wil aan dat gebouw. Indrukwekkend als je het ziet. Ze hebben daar de gehele inrichting met houten planken gemaakt, een koepel op het dak gezet, balkonnetjes gefabriceerd, een klein vijvertje gemaakt dat het water van de wasmachine zuivert,... allemaal heel ecologisch en zo natuurlijk :-). Materiaal krijgen ze van andere firma's of mensen in de buurt.
Ons werk:
bladeren bij elkaar harken - oh wat overviel mij een gevoel van herfst. Ik kreeg zowaar goesting om ook thuis meer in de tuin te gaan werken.
houten planken zagen en verzetten,
nieuwe vlaggen aan elkaar naaien,
een hele hangar vol rommel leegmaken en sorteren - daaronder enkele ware schatten zoals een zeer kunstig gerecycleerde metrostoel en een oude koersfiets, die Filipa en ik dan ook gretig in bezit namen... alhier een impressie van onze terugtocht in de metro:
en het plezantste van al: Most maken! Most is gewoon appelsap. De buurman van de boeddhisten is een oud mannetje met een hele boomgaard, maar is te oud om zelf zijn appels te verwerken. Wij persten daar dus als gekken en bezopen ons met zeer vitaminerijk sap, dat helaas ook wel zijn nawerking heeft op het gedarmte.
's Avonds waren we uitgenodigd voor een meditatiesessie en een korte inleiding tot het boeddhisme. Er was een Deense man die speciaal naar daar gekomen was om wat les te geven en om met de boeddhisten te mediteren. Best interessant, al moet ik toegeven dat ik wel wat last had om mij voor te stellen dat de Lama mij wit licht naar mijn hoofd stuurde, blauw licht naar mijn buik en rood licht naar mijn hart, dat mij dan op de een of andere manier de mogelijkheid tot mediteren zou geven. Maar bon, zeer interessant, dat wel.
Alle mensen ginder komen daar naartoe om een heel weekend tussen andere boeddhisten te spenderen, om te mediteren (van 's ochtends 8 uur tot 's avonds 11), en om wat nieuwe mensen te leren kennen.
Voor ons was het vooral een plezant weekend met als resultaat veel nieuwe vrienden, een weekendje mét verwarming en vooral een herademing in de natuur na al die weken in de stad. Heradem!
uw geduld wordt beloond. Met dan nog wel een hele reeks schrijfsels over mijn laatste avonturen. Laten we het in deze dan maar eens hebben over mijn weekenduitstapje naar het Buddhist Center in Vyhlídky, een dorpje dichtbij Ceske Budejovice, een van de grotere Tsjechische steden.
Het kader rond dit uitstapje is "Tamjdem", wat zoveel betekent als "naar ginder gaan we". Een Tamjdem (tam-ie-dem) is in feite een weekend dat georganiseerd wordt door DUHA, de organisatie waarvoor mijn flatmaatje Csilla werkt. Tijdens zo'n weekend wordt er een soort 'workcamp' gedaan in een bepaalde organisatie die hulp nodig heeft. Ze sturen dan een uitnodiging naar iedereen die ooit al eens is mee geweest of zich heeft opgegeven voor de mailinglist, met als resultaat een bonte mix van jongvolk van divers pluimage: EVS-vrijwilligers, studenten, Tsjechen, niet-Tsjechen, bon vanalles dus. Dat handjevol pluimage (ongeveer 15 mensen) engageert zich dan om een weekend lang die organisatie te gaan helpen. Het soort werk varieert van organisatie tot organisatie: een maand geleden was er een Tamjdem op een boerderij, daar hebben ze dan ook voornamelijk hout gehakt, fruit geplukt en confituur gemaakt. Maar het kan ook zoiets zijn als schilderen of iets meehelpen opbouwen. In ruil krijg je dan eten en slaapplaats, en soms ook een kijkje in de organisatie zelf.
Eigenlijk was mijn motivatie om mee te doen meer gebaseerd op het gebrek aan verwarming in ons huisje: na veel gesputter en lekkages begaf die het dan uiteindelijk toch nét een week voor de afspraak met de loodgieter. Zodus zat U Milacku (de naam van ons gezegend huisje hier in de Za Vodarnou, wat ongeveer wil zeggen "bij de sjoekes") een week zonder warm water en verwarming. Oplossing voor het gebrek aan warm water: douchen bij de buren - dat ging. Maar zo zonder verwarming zitten terwijl het buiten zachtjes aan onder-nul-allures begon aan te nemen, dat was ons sjoekeshartje iets te veel. Zodus ontvluchtten wij hier met zijn drieën de metropool om ons terug te trekken in Boeddha's hopelijk goed verwarmde hut...
Goed gezien, want de sun was serieus shining!
- om even terug te komen op het boilerverhaal: alles kwam dan toch nog in orde. De loodgieter kwam op de dag van de afspraak, maar was zo intelligent om enkel zijn gereedschap voor de verwarming mee te nemen. Nog een week langer douchen bij Bara dus. En toen kwam er plots, uit het niets, de loodgieter van onze dromen, gehuld in een gouden wolk van heiligheid en omringd door een engelenkoor, met in zijn armen een geheel nieuwe boiler. Hoera na de installatie: er was weer warm water! Dubbel hoera diezelfde dag: ook de internetverbinding tussen Bara's huis en het onze was eindelijk een feit!
Hoogmoed komt echter voor de val. In al ons gejubel merkten wij niet dat de temperatuur weer stilletjes daalde. O ja hoor, weer geen verwarming. Bijna berustend in het idee dat U Milacku nooit alles in één keer kan hebben, zetten wij ons knus dicht tegen elkaar. Maar hoera, dit keer kwamen David en Bara en zij draaiden gewoon een knopje om en o ja hoor: driewerf hoera, want op één dag waren wij de trotse bezitters van 1. Internet, 2. Warm water, en 3. verwarming!
Haleluja.
Terug naar het Boeddhistenverhaal.
Het boeddhistencentrum ginder bestaat sinds vijf jaar en was voordien een boerderij. Het hele gebouw moest dus opgeknapt en omgebouwd worden. Al die boeddhistenmensen werken daar dus al vijf jaar uit vrije wil aan dat gebouw. Indrukwekkend als je het ziet. Ze hebben daar de gehele inrichting met houten planken gemaakt, een koepel op het dak gezet, balkonnetjes gefabriceerd, een klein vijvertje gemaakt dat het water van de wasmachine zuivert,... allemaal heel ecologisch en zo natuurlijk :-). Materiaal krijgen ze van andere firma's of mensen in de buurt.
Ons werk:
bladeren bij elkaar harken - oh wat overviel mij een gevoel van herfst. Ik kreeg zowaar goesting om ook thuis meer in de tuin te gaan werken.
houten planken zagen en verzetten,
nieuwe vlaggen aan elkaar naaien,
een hele hangar vol rommel leegmaken en sorteren - daaronder enkele ware schatten zoals een zeer kunstig gerecycleerde metrostoel en een oude koersfiets, die Filipa en ik dan ook gretig in bezit namen... alhier een impressie van onze terugtocht in de metro:
en het plezantste van al: Most maken! Most is gewoon appelsap. De buurman van de boeddhisten is een oud mannetje met een hele boomgaard, maar is te oud om zelf zijn appels te verwerken. Wij persten daar dus als gekken en bezopen ons met zeer vitaminerijk sap, dat helaas ook wel zijn nawerking heeft op het gedarmte.
's Avonds waren we uitgenodigd voor een meditatiesessie en een korte inleiding tot het boeddhisme. Er was een Deense man die speciaal naar daar gekomen was om wat les te geven en om met de boeddhisten te mediteren. Best interessant, al moet ik toegeven dat ik wel wat last had om mij voor te stellen dat de Lama mij wit licht naar mijn hoofd stuurde, blauw licht naar mijn buik en rood licht naar mijn hart, dat mij dan op de een of andere manier de mogelijkheid tot mediteren zou geven. Maar bon, zeer interessant, dat wel.
Alle mensen ginder komen daar naartoe om een heel weekend tussen andere boeddhisten te spenderen, om te mediteren (van 's ochtends 8 uur tot 's avonds 11), en om wat nieuwe mensen te leren kennen.
Voor ons was het vooral een plezant weekend met als resultaat veel nieuwe vrienden, een weekendje mét verwarming en vooral een herademing in de natuur na al die weken in de stad. Heradem!
Abonneren op:
Posts (Atom)
