woensdag 16 december 2009
The Victory of the King
Prins Krystof vecht tegen de vijand, wordt koning, kust de prinses, trouwt, wordt vergiftigd door de boze tovenaar en diens appel, maar gelukkig ook meteen gered door de barmhartige pinguïn, ontsnapt aan een tweede moordpoging en zegeviert met een luidkeels hoera. In Muddum kan het allemaal.
donderdag 3 december 2009
Unheimliche Geschichten #2
1.
Velen onder ons zullen zich wel nog het fenomeen van de 'verkeerstuin' herinneren. Voor de ene een ware uitdaging, voor de ander een put van schaamte, elke keer als hij op het matje geroepen werd om een jeton in te ruilen voor berispende blikken uit de observatiepost omwille van onacceptabel gedrag in het verkeer.
Wij fietsen en gocarden als gekken, toen in de Vrijbroekelijke verkeerstuin in Mechelen, en lieten rode lichten en stoptekens voor wat ze waren. Met het verlies van talloze jetons en veel goede punten op het rapport als gevolg.
Welaan, in Praag zijn ze er dus ook mee bezig om hun jeugd op te voeden tot keurige verkeersgebruikers.
Wees een peer in het verkeer!
2.
Behalve enkele Belgische bierclubs en de aanwezigheid van Stella Artois in bijna elk café is België ook op andere manieren in het straatbeeld aanwezig. De Pragenaren verkozen Suske en Wiske tot hun nationale held en eerden hen met ontelbare verkeersborden in de voetgangerszone. Willy moest het geweten hebben.
3.
Ten slotte is mij de laatste dagen een compleet nieuwe Unheimlichkeit in het oog gesprongen. Niet te hard natuurlijk, want daarvoor zit mijn bril wat in de weg.
Het is het fenomeen van het Openbare Boek, houten plakkaten waar eenvoudigweg oude boeken op vastgenageld zijn, zich trots aanbiedend voor de geïnteresseerde voorbijganger. Steeds meer en meer van die dingen duiken hier in de omgeving van Strossmayerovo Namesti op. Petra en ik staan op het punt een heus onderzoek naar het wie en waarom van deze actie te ondernemen. Eventuele resultaten worden u zeker nog bekend gemaakt.
Velen onder ons zullen zich wel nog het fenomeen van de 'verkeerstuin' herinneren. Voor de ene een ware uitdaging, voor de ander een put van schaamte, elke keer als hij op het matje geroepen werd om een jeton in te ruilen voor berispende blikken uit de observatiepost omwille van onacceptabel gedrag in het verkeer.
Wij fietsen en gocarden als gekken, toen in de Vrijbroekelijke verkeerstuin in Mechelen, en lieten rode lichten en stoptekens voor wat ze waren. Met het verlies van talloze jetons en veel goede punten op het rapport als gevolg.
Welaan, in Praag zijn ze er dus ook mee bezig om hun jeugd op te voeden tot keurige verkeersgebruikers.
Wees een peer in het verkeer!
2.
Behalve enkele Belgische bierclubs en de aanwezigheid van Stella Artois in bijna elk café is België ook op andere manieren in het straatbeeld aanwezig. De Pragenaren verkozen Suske en Wiske tot hun nationale held en eerden hen met ontelbare verkeersborden in de voetgangerszone. Willy moest het geweten hebben.
3.
Ten slotte is mij de laatste dagen een compleet nieuwe Unheimlichkeit in het oog gesprongen. Niet te hard natuurlijk, want daarvoor zit mijn bril wat in de weg.
Het is het fenomeen van het Openbare Boek, houten plakkaten waar eenvoudigweg oude boeken op vastgenageld zijn, zich trots aanbiedend voor de geïnteresseerde voorbijganger. Steeds meer en meer van die dingen duiken hier in de omgeving van Strossmayerovo Namesti op. Petra en ik staan op het punt een heus onderzoek naar het wie en waarom van deze actie te ondernemen. Eventuele resultaten worden u zeker nog bekend gemaakt.
zondag 22 november 2009
In the Park
Dit filmpje is al van een hele tijd geleden, maar YouTube plezierde mij door het geluid volledig af te zetten, omdat ik eerst "singing in the rain" had gebruikt - copyright problems.
Maar nu heb ik er een minder bekend nummer op gezet.
Popjespret in het park!
Maar nu heb ik er een minder bekend nummer op gezet.
Popjespret in het park!
zondag 8 november 2009
Art Breaks
In de week van 19 tot 23 oktober was het Art Breaks in Muddum.
Art Breaks is een programma voor zakenmannen en -madammen die er eens tussenuit willen en een artistieke vakantie willen beleven. Ze verblijven dan een week in Praag en worden volledig volgestampt met kunst in alle vormen.
We hadden een groep van drie mensen - klein maar fijn. Volgens de organisator van het project is dit wel degelijk een abnormaal kleine groep, waarschijnlijk te wijten aan de crisis...
's Voormiddags kwamen ze dan naar Muddum en kregen ze workshops in vanalles: klei, modeltekenen, etsen, collage, schilderen en animatie. Dat laatste namen Petra en ik op ons. We mochten zelf kiezen hoe we de workshop wilden doen, maar het moest wel zeer professioneel lijken. Zonder schroom deed ik mij voor als een echte expert en praatte de oren van hun lijf over verschillende artiesten en technieken. Blijkbaar werkte het, want achteraf zeiden ze dat ze zeer veel geleerd hadden. Hoera voor de show!
Hier kan je het resultaat zien:
We werkten gewoon met een berg bloem op een zwart papier. Heel handig voor mensen die nog nooit iets met animatie gedaan hebben ervoor; zij speelden ermee als in de zandbak. Jammer is dat ze alledrie een apart verhaaltje wilden uitbeelden, zodat er niet echt een verhaal in het filmpje zit. Maar het belangrijkste is toch dat ze het plezant vonden, nietwaar!
Art Breaks is een programma voor zakenmannen en -madammen die er eens tussenuit willen en een artistieke vakantie willen beleven. Ze verblijven dan een week in Praag en worden volledig volgestampt met kunst in alle vormen.
We hadden een groep van drie mensen - klein maar fijn. Volgens de organisator van het project is dit wel degelijk een abnormaal kleine groep, waarschijnlijk te wijten aan de crisis...
's Voormiddags kwamen ze dan naar Muddum en kregen ze workshops in vanalles: klei, modeltekenen, etsen, collage, schilderen en animatie. Dat laatste namen Petra en ik op ons. We mochten zelf kiezen hoe we de workshop wilden doen, maar het moest wel zeer professioneel lijken. Zonder schroom deed ik mij voor als een echte expert en praatte de oren van hun lijf over verschillende artiesten en technieken. Blijkbaar werkte het, want achteraf zeiden ze dat ze zeer veel geleerd hadden. Hoera voor de show!
Hier kan je het resultaat zien:
We werkten gewoon met een berg bloem op een zwart papier. Heel handig voor mensen die nog nooit iets met animatie gedaan hebben ervoor; zij speelden ermee als in de zandbak. Jammer is dat ze alledrie een apart verhaaltje wilden uitbeelden, zodat er niet echt een verhaal in het filmpje zit. Maar het belangrijkste is toch dat ze het plezant vonden, nietwaar!
Tamjdem - Buddhist Center
Genegen publiek,
uw geduld wordt beloond. Met dan nog wel een hele reeks schrijfsels over mijn laatste avonturen. Laten we het in deze dan maar eens hebben over mijn weekenduitstapje naar het Buddhist Center in Vyhlídky, een dorpje dichtbij Ceske Budejovice, een van de grotere Tsjechische steden.
Het kader rond dit uitstapje is "Tamjdem", wat zoveel betekent als "naar ginder gaan we". Een Tamjdem (tam-ie-dem) is in feite een weekend dat georganiseerd wordt door DUHA, de organisatie waarvoor mijn flatmaatje Csilla werkt. Tijdens zo'n weekend wordt er een soort 'workcamp' gedaan in een bepaalde organisatie die hulp nodig heeft. Ze sturen dan een uitnodiging naar iedereen die ooit al eens is mee geweest of zich heeft opgegeven voor de mailinglist, met als resultaat een bonte mix van jongvolk van divers pluimage: EVS-vrijwilligers, studenten, Tsjechen, niet-Tsjechen, bon vanalles dus. Dat handjevol pluimage (ongeveer 15 mensen) engageert zich dan om een weekend lang die organisatie te gaan helpen. Het soort werk varieert van organisatie tot organisatie: een maand geleden was er een Tamjdem op een boerderij, daar hebben ze dan ook voornamelijk hout gehakt, fruit geplukt en confituur gemaakt. Maar het kan ook zoiets zijn als schilderen of iets meehelpen opbouwen. In ruil krijg je dan eten en slaapplaats, en soms ook een kijkje in de organisatie zelf.
Eigenlijk was mijn motivatie om mee te doen meer gebaseerd op het gebrek aan verwarming in ons huisje: na veel gesputter en lekkages begaf die het dan uiteindelijk toch nét een week voor de afspraak met de loodgieter. Zodus zat U Milacku (de naam van ons gezegend huisje hier in de Za Vodarnou, wat ongeveer wil zeggen "bij de sjoekes") een week zonder warm water en verwarming. Oplossing voor het gebrek aan warm water: douchen bij de buren - dat ging. Maar zo zonder verwarming zitten terwijl het buiten zachtjes aan onder-nul-allures begon aan te nemen, dat was ons sjoekeshartje iets te veel. Zodus ontvluchtten wij hier met zijn drieën de metropool om ons terug te trekken in Boeddha's hopelijk goed verwarmde hut...
Goed gezien, want de sun was serieus shining!
- om even terug te komen op het boilerverhaal: alles kwam dan toch nog in orde. De loodgieter kwam op de dag van de afspraak, maar was zo intelligent om enkel zijn gereedschap voor de verwarming mee te nemen. Nog een week langer douchen bij Bara dus. En toen kwam er plots, uit het niets, de loodgieter van onze dromen, gehuld in een gouden wolk van heiligheid en omringd door een engelenkoor, met in zijn armen een geheel nieuwe boiler. Hoera na de installatie: er was weer warm water! Dubbel hoera diezelfde dag: ook de internetverbinding tussen Bara's huis en het onze was eindelijk een feit!
Hoogmoed komt echter voor de val. In al ons gejubel merkten wij niet dat de temperatuur weer stilletjes daalde. O ja hoor, weer geen verwarming. Bijna berustend in het idee dat U Milacku nooit alles in één keer kan hebben, zetten wij ons knus dicht tegen elkaar. Maar hoera, dit keer kwamen David en Bara en zij draaiden gewoon een knopje om en o ja hoor: driewerf hoera, want op één dag waren wij de trotse bezitters van 1. Internet, 2. Warm water, en 3. verwarming!
Haleluja.
Terug naar het Boeddhistenverhaal.
Het boeddhistencentrum ginder bestaat sinds vijf jaar en was voordien een boerderij. Het hele gebouw moest dus opgeknapt en omgebouwd worden. Al die boeddhistenmensen werken daar dus al vijf jaar uit vrije wil aan dat gebouw. Indrukwekkend als je het ziet. Ze hebben daar de gehele inrichting met houten planken gemaakt, een koepel op het dak gezet, balkonnetjes gefabriceerd, een klein vijvertje gemaakt dat het water van de wasmachine zuivert,... allemaal heel ecologisch en zo natuurlijk :-). Materiaal krijgen ze van andere firma's of mensen in de buurt.
Ons werk:
bladeren bij elkaar harken - oh wat overviel mij een gevoel van herfst. Ik kreeg zowaar goesting om ook thuis meer in de tuin te gaan werken.
houten planken zagen en verzetten,
nieuwe vlaggen aan elkaar naaien,
een hele hangar vol rommel leegmaken en sorteren - daaronder enkele ware schatten zoals een zeer kunstig gerecycleerde metrostoel en een oude koersfiets, die Filipa en ik dan ook gretig in bezit namen... alhier een impressie van onze terugtocht in de metro:
en het plezantste van al: Most maken! Most is gewoon appelsap. De buurman van de boeddhisten is een oud mannetje met een hele boomgaard, maar is te oud om zelf zijn appels te verwerken. Wij persten daar dus als gekken en bezopen ons met zeer vitaminerijk sap, dat helaas ook wel zijn nawerking heeft op het gedarmte.
's Avonds waren we uitgenodigd voor een meditatiesessie en een korte inleiding tot het boeddhisme. Er was een Deense man die speciaal naar daar gekomen was om wat les te geven en om met de boeddhisten te mediteren. Best interessant, al moet ik toegeven dat ik wel wat last had om mij voor te stellen dat de Lama mij wit licht naar mijn hoofd stuurde, blauw licht naar mijn buik en rood licht naar mijn hart, dat mij dan op de een of andere manier de mogelijkheid tot mediteren zou geven. Maar bon, zeer interessant, dat wel.
Alle mensen ginder komen daar naartoe om een heel weekend tussen andere boeddhisten te spenderen, om te mediteren (van 's ochtends 8 uur tot 's avonds 11), en om wat nieuwe mensen te leren kennen.
Voor ons was het vooral een plezant weekend met als resultaat veel nieuwe vrienden, een weekendje mét verwarming en vooral een herademing in de natuur na al die weken in de stad. Heradem!
uw geduld wordt beloond. Met dan nog wel een hele reeks schrijfsels over mijn laatste avonturen. Laten we het in deze dan maar eens hebben over mijn weekenduitstapje naar het Buddhist Center in Vyhlídky, een dorpje dichtbij Ceske Budejovice, een van de grotere Tsjechische steden.
Het kader rond dit uitstapje is "Tamjdem", wat zoveel betekent als "naar ginder gaan we". Een Tamjdem (tam-ie-dem) is in feite een weekend dat georganiseerd wordt door DUHA, de organisatie waarvoor mijn flatmaatje Csilla werkt. Tijdens zo'n weekend wordt er een soort 'workcamp' gedaan in een bepaalde organisatie die hulp nodig heeft. Ze sturen dan een uitnodiging naar iedereen die ooit al eens is mee geweest of zich heeft opgegeven voor de mailinglist, met als resultaat een bonte mix van jongvolk van divers pluimage: EVS-vrijwilligers, studenten, Tsjechen, niet-Tsjechen, bon vanalles dus. Dat handjevol pluimage (ongeveer 15 mensen) engageert zich dan om een weekend lang die organisatie te gaan helpen. Het soort werk varieert van organisatie tot organisatie: een maand geleden was er een Tamjdem op een boerderij, daar hebben ze dan ook voornamelijk hout gehakt, fruit geplukt en confituur gemaakt. Maar het kan ook zoiets zijn als schilderen of iets meehelpen opbouwen. In ruil krijg je dan eten en slaapplaats, en soms ook een kijkje in de organisatie zelf.
Eigenlijk was mijn motivatie om mee te doen meer gebaseerd op het gebrek aan verwarming in ons huisje: na veel gesputter en lekkages begaf die het dan uiteindelijk toch nét een week voor de afspraak met de loodgieter. Zodus zat U Milacku (de naam van ons gezegend huisje hier in de Za Vodarnou, wat ongeveer wil zeggen "bij de sjoekes") een week zonder warm water en verwarming. Oplossing voor het gebrek aan warm water: douchen bij de buren - dat ging. Maar zo zonder verwarming zitten terwijl het buiten zachtjes aan onder-nul-allures begon aan te nemen, dat was ons sjoekeshartje iets te veel. Zodus ontvluchtten wij hier met zijn drieën de metropool om ons terug te trekken in Boeddha's hopelijk goed verwarmde hut...
Goed gezien, want de sun was serieus shining!
- om even terug te komen op het boilerverhaal: alles kwam dan toch nog in orde. De loodgieter kwam op de dag van de afspraak, maar was zo intelligent om enkel zijn gereedschap voor de verwarming mee te nemen. Nog een week langer douchen bij Bara dus. En toen kwam er plots, uit het niets, de loodgieter van onze dromen, gehuld in een gouden wolk van heiligheid en omringd door een engelenkoor, met in zijn armen een geheel nieuwe boiler. Hoera na de installatie: er was weer warm water! Dubbel hoera diezelfde dag: ook de internetverbinding tussen Bara's huis en het onze was eindelijk een feit!
Hoogmoed komt echter voor de val. In al ons gejubel merkten wij niet dat de temperatuur weer stilletjes daalde. O ja hoor, weer geen verwarming. Bijna berustend in het idee dat U Milacku nooit alles in één keer kan hebben, zetten wij ons knus dicht tegen elkaar. Maar hoera, dit keer kwamen David en Bara en zij draaiden gewoon een knopje om en o ja hoor: driewerf hoera, want op één dag waren wij de trotse bezitters van 1. Internet, 2. Warm water, en 3. verwarming!
Haleluja.
Terug naar het Boeddhistenverhaal.
Het boeddhistencentrum ginder bestaat sinds vijf jaar en was voordien een boerderij. Het hele gebouw moest dus opgeknapt en omgebouwd worden. Al die boeddhistenmensen werken daar dus al vijf jaar uit vrije wil aan dat gebouw. Indrukwekkend als je het ziet. Ze hebben daar de gehele inrichting met houten planken gemaakt, een koepel op het dak gezet, balkonnetjes gefabriceerd, een klein vijvertje gemaakt dat het water van de wasmachine zuivert,... allemaal heel ecologisch en zo natuurlijk :-). Materiaal krijgen ze van andere firma's of mensen in de buurt.
Ons werk:
bladeren bij elkaar harken - oh wat overviel mij een gevoel van herfst. Ik kreeg zowaar goesting om ook thuis meer in de tuin te gaan werken.
houten planken zagen en verzetten,
nieuwe vlaggen aan elkaar naaien,
een hele hangar vol rommel leegmaken en sorteren - daaronder enkele ware schatten zoals een zeer kunstig gerecycleerde metrostoel en een oude koersfiets, die Filipa en ik dan ook gretig in bezit namen... alhier een impressie van onze terugtocht in de metro:
en het plezantste van al: Most maken! Most is gewoon appelsap. De buurman van de boeddhisten is een oud mannetje met een hele boomgaard, maar is te oud om zelf zijn appels te verwerken. Wij persten daar dus als gekken en bezopen ons met zeer vitaminerijk sap, dat helaas ook wel zijn nawerking heeft op het gedarmte.
's Avonds waren we uitgenodigd voor een meditatiesessie en een korte inleiding tot het boeddhisme. Er was een Deense man die speciaal naar daar gekomen was om wat les te geven en om met de boeddhisten te mediteren. Best interessant, al moet ik toegeven dat ik wel wat last had om mij voor te stellen dat de Lama mij wit licht naar mijn hoofd stuurde, blauw licht naar mijn buik en rood licht naar mijn hart, dat mij dan op de een of andere manier de mogelijkheid tot mediteren zou geven. Maar bon, zeer interessant, dat wel.
Alle mensen ginder komen daar naartoe om een heel weekend tussen andere boeddhisten te spenderen, om te mediteren (van 's ochtends 8 uur tot 's avonds 11), en om wat nieuwe mensen te leren kennen.
Voor ons was het vooral een plezant weekend met als resultaat veel nieuwe vrienden, een weekendje mét verwarming en vooral een herademing in de natuur na al die weken in de stad. Heradem!
donderdag 15 oktober 2009
Off the Line
Tot aan de toppen van mijn tenen buig ik mij ter verontschuldiging voor de lange afwezigheid. Liefste volgers, liefste passanten, dit heeft allerminst te maken met de hoeveelheid affectie die ik voor jullie koester, maar de schuld rust op het gebrek aan internet in de Za Vodarnou. De internetstick die mijn medebewoners in hun PC pluggen om toch een greintje van de sattelietgolven op te vangen, wil maar niet met mijn computer verbroederen. Daarom viel, na veel vijven, zessen en zelfs zevenen, de beslissing om toch een vaste verbinding te installeren in ons huisje. Daar wordt nog steeds aan gewerkt. De Ceske Radiokommunikace zal ons hopelijk weldra verlossen uit dit informatievacuüm, hoewel het mij anderzijds ook wel begint te bekoren, de internetlosigkeit. Ik raak er best wel aan gewend.
Zittend in de Krasny Straty, een studentencafeetje tussen de Moldau en de Betlemske Kapely, breng ik u nog snel op de hoogte van het tot hier toe laatste nieuws. De voorbije weken kwamen de "workshops" in Muddum stilaan op gang - ik vind workshop echt een idioot woord, sta mij toe om het gewoon bij "les" te houden. Een kort overzicht van wat ik daar wekelijks zit te doen:
op dinsdag is er les voor de kindjes. We hebben helaas maar twee kindjes (maar hoera, sinds vorige week drie), die dan met klei leren boetseren en achteraf nog iets anders knutselen of tekenen. Elke maand werken we rond één thema, dat op het einde wordt afgesloten met een animatiefilmpje. Het thema van deze maand was verbazend genoeg "herfst". Dinsdag hebben we het afsluitende filmpje gemaakt; eens dat af is, zal ik het hier ook eens posten. Het filmpje van de popjes die de kindjes maakten op mijn eerste werkdag, de autoloze zondag, is wel al af:
Goed, met die kindjes is het wel leuk, ze zijn ongelooflijk lief en begripvol voot het feit dat ik nog geen Tsjechisch kan. Eén van de twee jongens leert al wat Engels op school en zo leren wij elkaar elke week wat nieuws:
S: "Co je to?"
Y: "To je mus" - "What is this?"
S: "It's a knife"
En zo gaat dat door. Elke les wordt steevast begonnen met een luidkeels "Hello Sylvie, how are you?" en afgesloten met "Byebyeeeee!"
Ochgot, zo schattig.
Na die les komen de volwassenen voor keramiekles. Daar zijn er gelukkig al wat meer van, maar verbazend genoeg bestaat het publiek voor 90% uit niet-tsjechische tetterende vrouwen. Zo leer ik dan weer veel bij over al die landen waar zij vandaan komen (Nieuw-Zeeland, Ierland, Amerika, Italië, Zweden (die twee Zweedse kan ik zelfs stiekem afluisteren), Slovakije, ...). Ik mag in die les zelf dingen maken, maar er wordt wel van mij verwacht dat ik mensen de juiste soort klei geef als ze erom vragen, of het juiste glazuur, of het juiste gereedschap, of de juiste ideeën.
Op woensdagochtend is het nog eens dezelfde les, maar daar komt niet zoveel volk op af. Normaal gezien is er daarna ook les voor kindjes, maar bij gebrek aan volk gaat die niet meer door. Op woensdagavond begeleid ik, sinds gisteren, de les tekenen met naaktmodel. Hoera, dit keer wel veel volk. Het was een groot succes.
Op donderdag moet ik wat computerwerk doen, zoals aan de website werken, of flyers maken, of filmpjes maken, of gaan flyeren.
Op vrijdag kuisen we de zaak een beetje op: soms vullen we de oven of we maken hem leeg, we kneden de kleiresten weer bij elkaar, maken nieuw glazuur, en bereiden de lessen van de volgende dag of de volgende week voor.
Om de twee weken is er een "Kid's Saturday", dan maak ik met de jeugd wat klei, we gaan naar het park, en daarna wordt er nog wat divers in het rond geknutseld, afhankelijk van het thema.
Volgende week is er een bijzonderheidje: Muddum werkt mee met het "Art Breaks" project. Dat is een project voor businessvolk van over de hele wereld, die voor een weekje naar Praag komen om in de voormiddag workshops in een kunstencentrum te komen volgen en dan voor de rest van de dag naar het theater, de film, of tentoonstellingen gaan. Volgende week help ik dus elke voormiddag mee met de workshops voor die mensen. Klara en Lenka, de lerares pottenbakken, nemen het merendeel van de workshops voor hun rekening, maar op dinsdag moeten Petra en ik met die hoge piefen een animatieworkshop doen. De organisator van het project benadrukte dat het er zéér professonieel moest uitzien - wij staan dus lichtjes onder druk. Maar ik ga de uitdaging aan! Wat er van wordt, zal hier binnenkort (of wat later) te bekijken zijn.
Ondertussen heb ik ook al vier lessen Tsjechisch achter de rug. Het is verdomd moeilijk om al die rare woorden te onthouden want ze zijn absoluut niet verwant met eender welke andere taal die ik ken. Maar ik doe mijn best!
Tenslotte even melden dat het vandaag sneeuwt.
Zittend in de Krasny Straty, een studentencafeetje tussen de Moldau en de Betlemske Kapely, breng ik u nog snel op de hoogte van het tot hier toe laatste nieuws. De voorbije weken kwamen de "workshops" in Muddum stilaan op gang - ik vind workshop echt een idioot woord, sta mij toe om het gewoon bij "les" te houden. Een kort overzicht van wat ik daar wekelijks zit te doen:
op dinsdag is er les voor de kindjes. We hebben helaas maar twee kindjes (maar hoera, sinds vorige week drie), die dan met klei leren boetseren en achteraf nog iets anders knutselen of tekenen. Elke maand werken we rond één thema, dat op het einde wordt afgesloten met een animatiefilmpje. Het thema van deze maand was verbazend genoeg "herfst". Dinsdag hebben we het afsluitende filmpje gemaakt; eens dat af is, zal ik het hier ook eens posten. Het filmpje van de popjes die de kindjes maakten op mijn eerste werkdag, de autoloze zondag, is wel al af:
Goed, met die kindjes is het wel leuk, ze zijn ongelooflijk lief en begripvol voot het feit dat ik nog geen Tsjechisch kan. Eén van de twee jongens leert al wat Engels op school en zo leren wij elkaar elke week wat nieuws:
S: "Co je to?"
Y: "To je mus" - "What is this?"
S: "It's a knife"
En zo gaat dat door. Elke les wordt steevast begonnen met een luidkeels "Hello Sylvie, how are you?" en afgesloten met "Byebyeeeee!"
Ochgot, zo schattig.
Na die les komen de volwassenen voor keramiekles. Daar zijn er gelukkig al wat meer van, maar verbazend genoeg bestaat het publiek voor 90% uit niet-tsjechische tetterende vrouwen. Zo leer ik dan weer veel bij over al die landen waar zij vandaan komen (Nieuw-Zeeland, Ierland, Amerika, Italië, Zweden (die twee Zweedse kan ik zelfs stiekem afluisteren), Slovakije, ...). Ik mag in die les zelf dingen maken, maar er wordt wel van mij verwacht dat ik mensen de juiste soort klei geef als ze erom vragen, of het juiste glazuur, of het juiste gereedschap, of de juiste ideeën.
Op woensdagochtend is het nog eens dezelfde les, maar daar komt niet zoveel volk op af. Normaal gezien is er daarna ook les voor kindjes, maar bij gebrek aan volk gaat die niet meer door. Op woensdagavond begeleid ik, sinds gisteren, de les tekenen met naaktmodel. Hoera, dit keer wel veel volk. Het was een groot succes.
Op donderdag moet ik wat computerwerk doen, zoals aan de website werken, of flyers maken, of filmpjes maken, of gaan flyeren.
Op vrijdag kuisen we de zaak een beetje op: soms vullen we de oven of we maken hem leeg, we kneden de kleiresten weer bij elkaar, maken nieuw glazuur, en bereiden de lessen van de volgende dag of de volgende week voor.
Om de twee weken is er een "Kid's Saturday", dan maak ik met de jeugd wat klei, we gaan naar het park, en daarna wordt er nog wat divers in het rond geknutseld, afhankelijk van het thema.
Volgende week is er een bijzonderheidje: Muddum werkt mee met het "Art Breaks" project. Dat is een project voor businessvolk van over de hele wereld, die voor een weekje naar Praag komen om in de voormiddag workshops in een kunstencentrum te komen volgen en dan voor de rest van de dag naar het theater, de film, of tentoonstellingen gaan. Volgende week help ik dus elke voormiddag mee met de workshops voor die mensen. Klara en Lenka, de lerares pottenbakken, nemen het merendeel van de workshops voor hun rekening, maar op dinsdag moeten Petra en ik met die hoge piefen een animatieworkshop doen. De organisator van het project benadrukte dat het er zéér professonieel moest uitzien - wij staan dus lichtjes onder druk. Maar ik ga de uitdaging aan! Wat er van wordt, zal hier binnenkort (of wat later) te bekijken zijn.
Ondertussen heb ik ook al vier lessen Tsjechisch achter de rug. Het is verdomd moeilijk om al die rare woorden te onthouden want ze zijn absoluut niet verwant met eender welke andere taal die ik ken. Maar ik doe mijn best!
Tenslotte even melden dat het vandaag sneeuwt.
woensdag 30 september 2009
Unheimliche Geschichten #1
Na een week vertoeven in deze stad heb ik al enkele keren mijn ogen wat wijder opengetrokken dan hun doorsnee positie. Aan deze momenten wijd ik aldus de sectie Unheimliche Geschichten. Moge er daarvan nog meerdere volgen.
1
Vorige week trok ik er in mijn eentje op uit in onze buurt. Een zeer bewuste beslissing, omdat ik er wel eens in durf te slagen om de oriëntatie te verliezen wanneer ik mij zelfs nog maar twee straten van het oord der vertrek bevind. Zo geschiedde. Het zonnetje scheen, de straten bleken van het soort dat een typische Belgische woonwijk siert, en ik merkte aan de horizon een merkwaardig soort einde van de wereld op. Het spreekt voor zich dat ik dus die kant op trok. Aan het einde van onze straat begint een speelstraat, en daarachter is er een klein bosje. Het leek een bosje te zijn waar wel eens in pleegt gewandeld te worden, zo bewezen de kleine wandelpaadjes her en der. Ik zette er nieuwsgierig maar vastberaden de pas in en bevond mij enkele minuten later als bij wonder in een geheel andere wereld: natuur en bos overal rondom mij. Nuchter als ik ben, week ik niet af van het wandelpadje. Ik dacht dat ik uiteindelijk wel weer op de straat zou terechtkomen, maar niets van dat.
In plaats daarvan bemerkte ik tussen het gebladerte een onnatuurlijk ogend fluo-oranje object op. Mijn nieuwsgierigheid dwong mij tot naderen. En daar zat een man. In een fluovestje. Op een stoel, tussen de rest van zijn zelfgebouwd vakantiehuisje, dat bestond uit enkele golfplaten en ander afval.
Een moment twijfelde ik nog of ik met hem een praatje zou gaan maken, maar toen ik probeerde om wat Tsjechische zinnen te bedenken, kwam ik al snel tot de conclusie dat mijn kennis van het Tsjechisch zich helaas nog beperkt tot een schamel 'ahoj' en 'dobry den', uitspraken waarmee zo'n dakloze in een fluovestje in het midden van een bos niet veel is. Dus klapte ik mijn van verbazing gapende mond maar weer dicht en maakte mij uit de voeten. Of hij mij gezien heeft of niet, weet ik eigenlijk niet.
2
Enkele avonden later was ik met Tai, een Canadese couchsurfer, wijn gaan drinken in de stad. Een zeer prettige avond, die werd afgesloten met een trip met de nachttram naar huis. Wij stonden dus met ons tweetjes gezellig in het Engels te kwebbelen aan de tramhalte - de ene al iets vlotter dan de andere - toen er plots iemand kwam aangewaggeld met de vraag of wij Engels spraken. Hij was een beetje te dronken om de juiste tram te nemen, dus schoten wij uiteraard ogenblikkelijk te hulp. Uiteindelijk stapte hij dan maar op dezelfde tram als ik, gewoon uit intuïtie dat ik wel in de juiste richting zou vertrekken. Zo zitten wij daar op de tram en ik probeer hem uit te leggen dat ik zelf niets weet van het openbaar vervoer, laat staan dat ik zijn halte weet zijn.
Hoewel behoorlijk beschonken, bleek onze man toch nog behoorlijk bij de pinken, want hij merkte iets merkwaardigs op aan mijn Engels accent. Toen ik hem op zijn vraag waar ik vandaan kwam, "Belgium" antwoordde, gilde hij in het oervlaams:
“Zegtdatniewaaris! Aleeee jong! Zegtdatniewaaris! Dakikhieropdentram... alee jong!”
En toen ik hem vertelde dat ik niet ver van Mechelen woon, kreeg ik de eer ook zijn naam en woonplaats te kennen:
“Van Mechelen! Aleeee jong!
Já, ik zen de Johan! Ik zen van Erpskwerps!” - hoewel dat laatste gezien zijn toestand eerder klonk als erpzjkwerpzj.
Hij wist mij ook nog het volgende te vertellen:
ikzjenzjozjat!zjozjat!
Wij werden glimlachend gadegeslaan door de rest van de tramzitters. Maar Johan wilde toch wel graag naar huis, dus liet hij zich helpen door een vriendelijke Tsjechische knaap die op zijn GSM in het internet dook en voor onze goede Johan de juiste tram naar huis opzocht. Niet naar Erpzjkwerpzj weliswaar.
1
Vorige week trok ik er in mijn eentje op uit in onze buurt. Een zeer bewuste beslissing, omdat ik er wel eens in durf te slagen om de oriëntatie te verliezen wanneer ik mij zelfs nog maar twee straten van het oord der vertrek bevind. Zo geschiedde. Het zonnetje scheen, de straten bleken van het soort dat een typische Belgische woonwijk siert, en ik merkte aan de horizon een merkwaardig soort einde van de wereld op. Het spreekt voor zich dat ik dus die kant op trok. Aan het einde van onze straat begint een speelstraat, en daarachter is er een klein bosje. Het leek een bosje te zijn waar wel eens in pleegt gewandeld te worden, zo bewezen de kleine wandelpaadjes her en der. Ik zette er nieuwsgierig maar vastberaden de pas in en bevond mij enkele minuten later als bij wonder in een geheel andere wereld: natuur en bos overal rondom mij. Nuchter als ik ben, week ik niet af van het wandelpadje. Ik dacht dat ik uiteindelijk wel weer op de straat zou terechtkomen, maar niets van dat.
In plaats daarvan bemerkte ik tussen het gebladerte een onnatuurlijk ogend fluo-oranje object op. Mijn nieuwsgierigheid dwong mij tot naderen. En daar zat een man. In een fluovestje. Op een stoel, tussen de rest van zijn zelfgebouwd vakantiehuisje, dat bestond uit enkele golfplaten en ander afval.
Een moment twijfelde ik nog of ik met hem een praatje zou gaan maken, maar toen ik probeerde om wat Tsjechische zinnen te bedenken, kwam ik al snel tot de conclusie dat mijn kennis van het Tsjechisch zich helaas nog beperkt tot een schamel 'ahoj' en 'dobry den', uitspraken waarmee zo'n dakloze in een fluovestje in het midden van een bos niet veel is. Dus klapte ik mijn van verbazing gapende mond maar weer dicht en maakte mij uit de voeten. Of hij mij gezien heeft of niet, weet ik eigenlijk niet.
2
Enkele avonden later was ik met Tai, een Canadese couchsurfer, wijn gaan drinken in de stad. Een zeer prettige avond, die werd afgesloten met een trip met de nachttram naar huis. Wij stonden dus met ons tweetjes gezellig in het Engels te kwebbelen aan de tramhalte - de ene al iets vlotter dan de andere - toen er plots iemand kwam aangewaggeld met de vraag of wij Engels spraken. Hij was een beetje te dronken om de juiste tram te nemen, dus schoten wij uiteraard ogenblikkelijk te hulp. Uiteindelijk stapte hij dan maar op dezelfde tram als ik, gewoon uit intuïtie dat ik wel in de juiste richting zou vertrekken. Zo zitten wij daar op de tram en ik probeer hem uit te leggen dat ik zelf niets weet van het openbaar vervoer, laat staan dat ik zijn halte weet zijn.
Hoewel behoorlijk beschonken, bleek onze man toch nog behoorlijk bij de pinken, want hij merkte iets merkwaardigs op aan mijn Engels accent. Toen ik hem op zijn vraag waar ik vandaan kwam, "Belgium" antwoordde, gilde hij in het oervlaams:
“Zegtdatniewaaris! Aleeee jong! Zegtdatniewaaris! Dakikhieropdentram... alee jong!”
En toen ik hem vertelde dat ik niet ver van Mechelen woon, kreeg ik de eer ook zijn naam en woonplaats te kennen:
“Van Mechelen! Aleeee jong!
Já, ik zen de Johan! Ik zen van Erpskwerps!” - hoewel dat laatste gezien zijn toestand eerder klonk als erpzjkwerpzj.
Hij wist mij ook nog het volgende te vertellen:
ikzjenzjozjat!zjozjat!
Wij werden glimlachend gadegeslaan door de rest van de tramzitters. Maar Johan wilde toch wel graag naar huis, dus liet hij zich helpen door een vriendelijke Tsjechische knaap die op zijn GSM in het internet dook en voor onze goede Johan de juiste tram naar huis opzocht. Niet naar Erpzjkwerpzj weliswaar.
maandag 21 september 2009
My first day in Prague
Liefste kameraden altegader,
Bij deze een kort bericht over mijn eerste meer dan 48 uur in Praag. De omstandigheden dwingen mij helaas tot beperktheid: bij gebrek aan functionerend internet bevind ik mij in een kleine koffiebar genaamd Mlecka, waar ik stilletjes het internet vandaan schooi.
De busrit van Brussel naar Praag was best interessant, zoals dat wel vaker het geval is met Eurolines. Deze keer werd er wonderwel niemand van de bus geschopt of werden er geen vijf tuinstoelen mee tussen de bagage gesmokkeld, of zat er geen illegaal verstopt in de WC. Neen, maar ter hoogte van Frankfurt werd ik plots uit mijn dutje gewekt door miljoenen sirenes en zwaailichten: een auto-ongeval. Ik kon niet zien wat er gebeurd was maar het leek pretty heavy. Na een uur stilstaan kwam de politie melden dat de bus rechtsomkeer moest maken. Een interessant gegeven zo op een volle autostrade. Maar flinke chauffeurs, want al ras reden zij als professionele spookrijders naar de eerstvolgende afrit. De vrachtwagens hadden meer pech en moesten achterwaarts tot ginder.
Maar goed, zo kwam het dat ik met een kleine vertraging aankwam in het busstation Florenc in Praag, waar ik Joe moest zien te vinden, mijn toekomstige "baas". Hij is Engels en is getrouwd met een Tsjechische, Klara, en samen runnen ze het keramiekcentrum waar ik werk (Muddum). Hij zag er vrij wild uit. Ik had me hem iets anders voorgesteld, maar dat deed er al niet meer toe want hij was zo vriendelijk om mij naar mijn huisje te brengen. Aldaar werd ik verwelkomd door Erell, de vorige vrijwilligster van Muddum, die nu woensdag weer naar Lyon vertrekt, want zij is Française. Ik krijg dan haar kamer en telefoonnummer en eigenlijk vervang ik haar ook een beetje, goed, ik ben de nieuwe zij. Straf is ook dat wij enorm op elkaar lijken. En nog enkele andere dingen gemeen hebben. Misschien hebben Joe en Klara mij daarom geselecteerd?
Maar goed, het huisje is superleuk. Het ligt in Praag 8, een beetje buiten de stad maar nog steeds prima bereikbaar met de metro. Van bij ons thuis tot in het centrum is het ongeveer 30 minuutjes met de metro, prima toch. Er rijden ook nachtmetro's dus dat is dik oké. Voor zij die het willen weten (en voor de anderen jammer genoeg ook), mijn adres is:
Za Vodarnou 16
CZ- 18200 Praha 8
Tsjechië
Neen, Praag ligt niet in Polen, en ook niet in Oekraïne, zoals sommigen dapper beweerden.
Dit is ons huisje, en hieronder een zicht op ons tuintje:
Het is hier dus zeker oké.
De eerste dag ben ik met Erell een beetje door de stad gaan lopen, waar we Joe en Klara ontmoet hebben. Daar hebben we geproefd van Burzak, dat is de eerste wijn van het seizoen, maar het is niet echt wijn, het is eerder druivensap dat de basis vormt voor wijn, want het gist nog steeds. Er zit genoeg alcohol in en het bruist nogal in de maag. Ik vond het dik in orde. Maar je kan het nog maar enkele weken drinken, want daarna wordt het echte wijn en dan wordt het niet meer verkocht.
Die dag nam Joe ons ook mee naar het centrum, waar er een optocht was van het Technovolk. 't Was wreed plezant om te zien: allemaal wagens met muziekinstallaties die techno draaiden, en daarrond massa's zotten aan het dansen.
Zo, en 's avonds nam Erell me nog mee naar een afscheidsfeestje van een andere vrijwilliger, die in een soort ecologische boerderij werkte hier even buiten de stad. Er zijn hier een hoop vrijwilligers, die allemaal elkaar kennen, dus ik denk dat het wel leuk wordt. Gelukkig dat Erell mij een beetje de weg wijst :-)
Zondag was het autoloze zondag hier in de stad. Daarbij moest ik een beetje meehelpen omdat Muddum een klein standje had waarbij kindjes popjes konden maken en schilderen, en met het resultaat ga ik een kleine stop-motion animatie maken. Het was best oké, maar echt lastig als je geen Tsjechisch spreekt. Dan kijken kindjes zo alsof ik een alien ben. Maar goed, dat raak ik wel gewend zeker. In ieder geval krijg ik Tsjechische les vanaf oktober, en alle andere internationale vrijwilligers die ik ontmoet heb, spreken Tsjechisch onder elkaar, dus het zal wel meevallen om dat te leren zeker.
Ondertussen heb ik ook al veel Fransozen ontmoet dus dat kan ik ook een beetje opkrikken.
Vandaag was ik ook al in Muddum; we hebben een beetje opegruimd en glazuur gemaakt voor de keramiekworskhops want die starten morgen. Dan moet ik ongeveer elke dag een paar uurtjes naar daar een meehelpen in de lessen. Natuurlijk zal het in het begin wat lastig zijn omdat ik zelf nog niet veel weet over keramiek, maar het interesseert mij wel, dus het is ook tof om erover bij te leren. Klara zei dat het geen probleem is en dat ze mij zal helpen en alles uitleggen. Prima zo.
Er is ook een andere vrijwilligster, Petra, maar die zit in een ander schuitje dan ik: ze is al 29, komt uit Slovenië, maar woont al een jaar in Praag en spreekt Tsjechisch zonder problemen. Ze kent de stad en heeft zelf al een paar workshops gevolgd in Muddum, dus ze kent haar weg nogal. Wij moeten samen ook een paar filmavonden organiseren met Belgische en Sloveense films, en in december een workshop die iets met Kerstmis te maken heeft. Dat fiksen we wel.
Zo, ik verlaat hier weldra mijn Melkcafeetje en ga dan maar weer eens terug. Ik ga nog wat door de stad lopen en vanavond houdt Erell een afscheidsfeestje.
Het is echt jammer dat ik zo weinig op internet kan, maar de huisbazin ging ervoor zorgen... We'll see.
Ahoj!
Bij deze een kort bericht over mijn eerste meer dan 48 uur in Praag. De omstandigheden dwingen mij helaas tot beperktheid: bij gebrek aan functionerend internet bevind ik mij in een kleine koffiebar genaamd Mlecka, waar ik stilletjes het internet vandaan schooi.
De busrit van Brussel naar Praag was best interessant, zoals dat wel vaker het geval is met Eurolines. Deze keer werd er wonderwel niemand van de bus geschopt of werden er geen vijf tuinstoelen mee tussen de bagage gesmokkeld, of zat er geen illegaal verstopt in de WC. Neen, maar ter hoogte van Frankfurt werd ik plots uit mijn dutje gewekt door miljoenen sirenes en zwaailichten: een auto-ongeval. Ik kon niet zien wat er gebeurd was maar het leek pretty heavy. Na een uur stilstaan kwam de politie melden dat de bus rechtsomkeer moest maken. Een interessant gegeven zo op een volle autostrade. Maar flinke chauffeurs, want al ras reden zij als professionele spookrijders naar de eerstvolgende afrit. De vrachtwagens hadden meer pech en moesten achterwaarts tot ginder.
Maar goed, zo kwam het dat ik met een kleine vertraging aankwam in het busstation Florenc in Praag, waar ik Joe moest zien te vinden, mijn toekomstige "baas". Hij is Engels en is getrouwd met een Tsjechische, Klara, en samen runnen ze het keramiekcentrum waar ik werk (Muddum). Hij zag er vrij wild uit. Ik had me hem iets anders voorgesteld, maar dat deed er al niet meer toe want hij was zo vriendelijk om mij naar mijn huisje te brengen. Aldaar werd ik verwelkomd door Erell, de vorige vrijwilligster van Muddum, die nu woensdag weer naar Lyon vertrekt, want zij is Française. Ik krijg dan haar kamer en telefoonnummer en eigenlijk vervang ik haar ook een beetje, goed, ik ben de nieuwe zij. Straf is ook dat wij enorm op elkaar lijken. En nog enkele andere dingen gemeen hebben. Misschien hebben Joe en Klara mij daarom geselecteerd?
Maar goed, het huisje is superleuk. Het ligt in Praag 8, een beetje buiten de stad maar nog steeds prima bereikbaar met de metro. Van bij ons thuis tot in het centrum is het ongeveer 30 minuutjes met de metro, prima toch. Er rijden ook nachtmetro's dus dat is dik oké. Voor zij die het willen weten (en voor de anderen jammer genoeg ook), mijn adres is:
Za Vodarnou 16
CZ- 18200 Praha 8
Tsjechië
Neen, Praag ligt niet in Polen, en ook niet in Oekraïne, zoals sommigen dapper beweerden.
Dit is ons huisje, en hieronder een zicht op ons tuintje:
Het is hier dus zeker oké.
De eerste dag ben ik met Erell een beetje door de stad gaan lopen, waar we Joe en Klara ontmoet hebben. Daar hebben we geproefd van Burzak, dat is de eerste wijn van het seizoen, maar het is niet echt wijn, het is eerder druivensap dat de basis vormt voor wijn, want het gist nog steeds. Er zit genoeg alcohol in en het bruist nogal in de maag. Ik vond het dik in orde. Maar je kan het nog maar enkele weken drinken, want daarna wordt het echte wijn en dan wordt het niet meer verkocht.
Die dag nam Joe ons ook mee naar het centrum, waar er een optocht was van het Technovolk. 't Was wreed plezant om te zien: allemaal wagens met muziekinstallaties die techno draaiden, en daarrond massa's zotten aan het dansen.
Zo, en 's avonds nam Erell me nog mee naar een afscheidsfeestje van een andere vrijwilliger, die in een soort ecologische boerderij werkte hier even buiten de stad. Er zijn hier een hoop vrijwilligers, die allemaal elkaar kennen, dus ik denk dat het wel leuk wordt. Gelukkig dat Erell mij een beetje de weg wijst :-)
Zondag was het autoloze zondag hier in de stad. Daarbij moest ik een beetje meehelpen omdat Muddum een klein standje had waarbij kindjes popjes konden maken en schilderen, en met het resultaat ga ik een kleine stop-motion animatie maken. Het was best oké, maar echt lastig als je geen Tsjechisch spreekt. Dan kijken kindjes zo alsof ik een alien ben. Maar goed, dat raak ik wel gewend zeker. In ieder geval krijg ik Tsjechische les vanaf oktober, en alle andere internationale vrijwilligers die ik ontmoet heb, spreken Tsjechisch onder elkaar, dus het zal wel meevallen om dat te leren zeker.
Ondertussen heb ik ook al veel Fransozen ontmoet dus dat kan ik ook een beetje opkrikken.
Vandaag was ik ook al in Muddum; we hebben een beetje opegruimd en glazuur gemaakt voor de keramiekworskhops want die starten morgen. Dan moet ik ongeveer elke dag een paar uurtjes naar daar een meehelpen in de lessen. Natuurlijk zal het in het begin wat lastig zijn omdat ik zelf nog niet veel weet over keramiek, maar het interesseert mij wel, dus het is ook tof om erover bij te leren. Klara zei dat het geen probleem is en dat ze mij zal helpen en alles uitleggen. Prima zo.
Er is ook een andere vrijwilligster, Petra, maar die zit in een ander schuitje dan ik: ze is al 29, komt uit Slovenië, maar woont al een jaar in Praag en spreekt Tsjechisch zonder problemen. Ze kent de stad en heeft zelf al een paar workshops gevolgd in Muddum, dus ze kent haar weg nogal. Wij moeten samen ook een paar filmavonden organiseren met Belgische en Sloveense films, en in december een workshop die iets met Kerstmis te maken heeft. Dat fiksen we wel.
Zo, ik verlaat hier weldra mijn Melkcafeetje en ga dan maar weer eens terug. Ik ga nog wat door de stad lopen en vanavond houdt Erell een afscheidsfeestje.
Het is echt jammer dat ik zo weinig op internet kan, maar de huisbazin ging ervoor zorgen... We'll see.
Ahoj!
Abonneren op:
Posts (Atom)
